انجمن نویسندگان و شاعران ایران (انوشا)

آنروز که از شوق دلم با تو مدارا داشتم

روزگاری که گذشت و به خودم وا داشتم

آن صفایی که سخن داشت به شیرینی قند

دلی دیوانه و شیدا شده،رسوا داشتم

تا که تیر تو ازان زلف به دل خورد مرا

گفتن زلف تورا در قلم اقوا داشتم

درد و دل ها که به خود داشتم از درد فراق

قطره ای از سخن حافظ دریا داشتم

تا رسید پرتو نوری ز دو عین تو مرا

رمز و راز تو ز شیدایی هویدا داشتم

از همه سیر شدم لیک تو را میخواستم

که دران خواسته ام عشق و تمنا داشتم

دار نادانی زاهد به گریبان حلاج

ختم آن قائله را مرحم حاشا داشتم

(نه همه مستمعی فهم کند این اسرار)

بنده با بیت و غزل شیوه مهیا داشتم

من به خود خورده گرفتم که ازین عشق چه باک

آتش راز تو را باز که بر پا داشتم

دیدم این قطره کمی بود ز دریات مرا

زانقدر باغ گلی از منِِ زیبا داشتم

شدم این عاشق سر خوش که ز عشقت جانا

هر سحر اشکِ روان کرده و سودا داشتم

هاتف این مسئله را خوب به خاطر بسپار

نقطه ای گفتم و این مسئله پیدا داشتم