انجمن نویسندگان و شاعران ایران (انوشا)

موج غم، هی به صخره می کوبد/
باد بر گوش درّه    می کوبد/
درد،  دردِ دوباره می کوبد/
بر نَفَس های پاره می کوبد/
تپش دل، زمان دوری دوست.//

(نکته ی عروضی:

همین طور که می بینیم، در بحر خفیف، وزن سروش،

فَعَلاتن و فاعلاتن در اول مصراع و لَخت، قابل تبدیل دو طرفه به یکدیگرند)

سروش نخست
لحظه ای ماند و تا همیشه گذشت
دل به تاراج بُرد و بازنگشت
درد شد سرگذشت
نگُذشت
عشق، سلطانِ عالمِ درد است .
سروش دوم
غزلی بود و در زمین می گشت
درپیِ بیتِ بی قرین می گشت
گشت و می گشت و این چنین می گشت
آسمانی که گشت، فهمیدیم.
 سروش سوم
زنگ ناقوس و جلوه ی فانوس
بندری همنشینِ اقیانوس
کشتیِ دل به سینه اش مأنوس
نیست رؤیا؟! چقدر رؤیایی ست!
سروش چهارم
در زباله، پیِ غذا می گشت/
  تازه از اختلاس بر می گشت/
 اختلافات... . //
سروش پنجم
روز، شب شد. دوباره شب آمد/
  خام ماندیم و صد لقب آمد /
 آخرش جان ما به لب آمد/
  خام تا خاک ... . //

 تفاوت های سروش با سه گانی(پریسکه و هایکوواره)

 توضیحات را در ادامه ی مطلب بخوانید

سروشی

به نام شعر بی واژه

(لطفا بر روی شعر، کلیک نمایید!)

شعرِ بی واژه، برترین شعر است/
برترین- معتبرترین شعر است/
این هنر، پر اثرترین شعر است/
شاخه هایش عشق.//

صاعقه، چشم بر زمین می دوخت/
چشمکی زد. تمامِ جنگل سوخت/
عشق، آتش در این میان افروخت/
با دلِ کوچکی چه خواهد کرد؟//

کوه وقتی سفید می پوشد/
در دل من امید می جوشد/
یادِ فردای جلگه می افتم.//

شیر، آهو به کام می گیرد/
جمعِ کفتار، کام می گیرد/
لاشخور، اِلتیام می گیرد/
و مقامات جامعه، جمع اند.//

چون که خورشید، توی آب افتاد/
خونِ دل بر دلِ کتاب افتاد/
رستم کشور از رکاب افتاد/
جان میهن به التهاب افتاد/
می برندش به سوی حادثه ای.//

جلگه، پربار، پر طرفدار است/
کوهپایه، پر از چمنزار است/
قله، بی همدم است و بی یار است/
خوش به حالش که آسمان دارد.//

مِه قشنگ است و مِه، خطرناک است/
مِه در این هر دو شیوه، چالاک است/
مثل دنیاست.//

 دانه ی سعیِ خویش باید کاشت/
انتظار از کسی نباید داشت/
مرد باید بود. //

چه ببینند یا نبینندت/
چه بچینند یا نچینندت/
پیش وجدان خویش، خوشدل باش!//

سروش هایی از کتاب سفیرشعرفارسی- محمدعلی رضاپور(مهدی)

 پَست را اوجِ سرفرازی بُرد/
به حقیقی ترین مَجازی برد/
توی بازی برد/
تبلیغات.//
روز، شب شد. دوباره، شب آمد/
خام ماندیم و صد لقب آمد/
آخرش جان ما به لب آمد/
خام تا خاک ... .//
تا که دستش به خونِ گل، تر شد/
مایه دارِ بزرگِ کشور شد/
بار دیگر، قرار دیگر شد/
قتلِ قاتل.//
 قله در اوج، لیک نوک تیز است/
خشک و بی لطف و خیر پرهیز است/
پیش من کوهپایه ها بلندترند.//

سروش، قالبی تازه در شعر فارسی است.