انجمن نویسندگان و شاعران ایران (انوشا)

راهِ راهب، دراز و جانکاه است/

کسی از راه بهتر آگاه است؟/

– تا خدا، راه، گاه، کوتاه است/

قدر یک شاخه گل، دو لب، لبخند.//

سروش، قالبی تازه و توانمند در شعر پارسی و تا حد زیادی جامع قالب های دوبیتی، رباعی و سه گانی است. سروش، پلی است میان شعر سنتی و شعر نو.

چند سروش

از محمدعلی رضاپور(مهدی)

1-
رنجشم از شما جوانان نیست/
از گروه شما و آنان نیست/
ریشه ی مشکل از بزرگان است.//

2-
تو که از عاشقت حذر کنی و/
ترکِ یک لحظه- یک نظر کنی و/
روی، سوی دلی دگر کنی و/
با دلِ دردمند، کارَت نیست.//
3-
سروشی پلکانی (از لَخت بلند به کوتاه) با عروض آزاد

در قلمروی به پهنای تمام جهان/
پادشاهیِ شما جاودران/
بزرگ- بی قرینه سلطان!/
حضرت عشق!//

(سروش، قالبی تازه و توانمند در شعر پارسی و تا حدود زیادی جامع قالب های دوبیتی و رباعی و سه گانی و
پلی ست میان شعر سنتی و نو)

دومین سالروز تولد قالب شعری سروش

را خدمت اهالی گرانقدر ادبیات، شادباش و مبارکباد
عرض می کنم و امیدوارم که به زودی، هدایای گرانقدری از اشعار سروش شاعران گرانقدر، دریافت نماییم.

به همین مناسبت و برای آشنایی بیش تر دوستداران این مقوله با قالب سروش، چند سروش کوتاه تقدیم می دارم:

1- گفتن از عشق، کار سختی نیست/
خوب گفتن، شکار سختی نیست/
فصلِ اصلیِّ عاشقی، عمل است.//

2- برگ زرد خزان، خودش را، ریخت/
با هوا و زمین و آب آمیخت/
برگِ بی بار چون تمشک نبود.//

3- چیست گل؟ رازِ نازِ خنده ی دوست/
شعر- نقاشیِ معطّرِ اوست/
مِهرچهر و لطیف و عاطفه روست/
گل، نشانِ خداست.//

4-گرچه بالاست، باز هم خوار است/
شُهره اما بدون مقدار است/
خواب دائم چطور بیدار است؟/
به فضا رفته است میمونی.//

ادامۀ مطلب را ببینید

جشن تولد شعر سروش،

بر اهالی ادبیات، فرخنده باد!

مبارک

(آغازین:)
ایرانِ  این  زمانه  و    یک چیزِ رایگان؟!        

         _ ژن های خوبِ غالبِ هر    میز رایگان

(بدنه:)
هر روز، سخت تر شده از قبل، سخت تر                          بعضی  تبر ترند  و  بقیه،     درخت تر
بعضی     تبر ترند  و   بقیه،   درخت تر                        هر روز، سخت تر شده از قبل،  سخت تر
کوپایه ی معاش در این خطه،   قله است                           نزدیک، دور  و  دورتر  و   گام سخت تر
کارِ تمام وقت چه آورد؟        جز که کرد                      ابریشمِ   امیدِ     مرا            پاره بخت تر
تنظیم      اقتصادی        هر خانواده ای                            با هر حساب،  نظم گریز  و  شلخت   تر
آن کس که پول و پارتی و پشتوانه داشت                           تاجِ   خیال   راحتی اش   باز،     تخت تر
مسؤول تازه،  اهل سؤال  و  جواب نیست                             شاید  بله به     باغِ  "شکوفا درخت تر"
فرهنگ سبز بودن و ماندن؟ دلت خوش است؟                      وقتی که نیست ریشه ی خشک درخت، تر
این  بچه،  سوخته    دلِ بابای خویش را                                از بس به تن نموده   "یتیمانه رخت تر"
رخت و لباسِ مردمِ پایین؟ چه گویمت؟                             وقتی  کفن  به تن  برسانند،       رخت تر
کم مو – که ملت اند – همه، نیمه طاس و طاس                     زلفِ  بلندِ  لشکرِ  امّید،           لَخت تر

(پایانبخش:)
مردم، غریبه در وطنِ خود؟ چرا که نه؟                          آتش رسانِ روح و تنِ خود؟ چرا که نه؟
یک قبرِ  رایگان  نشده  حقِّ     مردمان                                هر کس بیاورد کفنِ خود؟ چرا که نه؟

(قالب شعری سه گلشن، به ترتیب از سه بخش آغازین، بدنه و پایانبخش تشکیل می شود و دارای حداکثر تنوع در شکل های قابل گنجایش در این سه بخش کلی است.)

شبِ دریا چقدر دلتنگ است!
موج آشفته، غصه آهنگ است
آسمان هم عجب! همین رنگ است
من و فانوس، شمعِ سُفره ی غم.

(نکته ی عروضی:

همین طور که می بینیم، در بحر خفیف، وزن سروش،

فَعَلاتن و فاعلاتن در اول مصراع و لَخت، قابل تبدیل دو طرفه به یکدیگرند

و اگر می فرمایید که فقط فَعَلاتن به فاعلاتن تبدیل شده است و نه برعکس، سروش بعدی را در فرسته ی بعدی مطالعه بفرمایید که شکی برایتان باقی نماند)

شیر، گیرِ کمین نمی مانَد/
دست در آستین نمی مانَد/
کاشغر، اهل چین نمی مانَد/
تا ابد، این چنین نمی مانَد/
عاقبت، مال ماست.//

قالب شعری سروش، دارای این ویژگی هاست(البته ممکن است در بعضی سروش ها، برخی از این موارد حذف شوند):

شرح کامل متن را در ادامه ی مطلب دنبال کنید